13 Juli 2010 En eindelijk is het grote moment aangebroken. De dag waarop ik in het ziekenhuis word opgenomen voor de stamceltransplantatie. Kamer nummer 4 zou voor de komende weken mijn leefruimte, speeltuin.... alles zijn, een isolatiekamer van ongeveer 4,5m op 4m, badkamer inbegrepen. Het claustrofobisch gevoel dat men na enkele dagen krijgt om dat de deur onherroepelijk dicht blijft kan ik moeilijk beschrijven en zal ook wel voor iedereen anders aanvoelen. Mij geeft het een gevoel alsof je stilaan gewurgd wordt.

​

Dag -6: Hierbij stuur ik jullie mijn e-mail adres dat jullie kunnen gebruiken tijdens mijn ziekenhuisverblijf. Een andere manier is even niet mogelijk. Voor mij is het ook wennen om enkel met gmail en Skype blijkt wel te werken, maar als we allemaal een klein efforke doen kunnen we toch nog communiceren. Vandaag kreeg ik een hoop uitleg en hebben ze mij voortdurend gevraagd of ik er klaar voor was waarop ik hun vroeg of zij er klaar voor waren want als ze mij hun hoge dosis cortisonen geven verander ik in een echte bitch! Ze zijn gewaarschuwd !! Ik heb de eerste dag van mijn intrede in het klooster goed doorstaan. Ze hebben mij al weken verteld dat ik véél kilo's zou verliezen tijdens de behandeling. Toen ik in mijn kamer kwam zag ik onmiddellijk een hometrainer en step staan, nu begrijp ik dus hoe ze me van mijn kilo's willen verlossen!!!

​

Dag -5: 'K ben al op en 't zweet van de hometrainer is er ook al afgewassen (ik geef toe dat ik wel naar de druppels heb moeten zoeken). Mijn vriendin Laurence van 't labo heeft al gebeld en de bestelling opgenomen en brengt me dadelijk de krant en een goeie koffie om de dag te starten. Vandaag krijg ik de eerste chemo. Die heb ik al enkele malen gehad, dus dat is bekend terrein en zal waarschijnlijk mijn eetlust niet bederven. Ben oneindig gelukkig met mijn oorstoppen want door dat ellendig gezoem van die luchtfilters is het net of je constant in het vliegtuig ergens boven de oceaan zit, en in het allerbeste geval pas over een maand zal landen. Schoon paterkes ben ik hier nog niet tegengekomen, wel heel lieve. Als je al hennige tegenkomt is het de dag van vandaag nog maar zeer de vraag of ze wel "schoon" zijn ;-) Maar allez, daar staan de kranten al vol van en dat hoort dus niet hier in mijn dagboek. Het was enkel een vraag van een hele goeie vriendin.

​

 

 

 

 

 

 

De hometrainer

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dag -4: Hier het verslag van mijn bezoek bij de slager gisteren. Ondanks het feit dat ik al een "port a cath" heb - je weet wel: zo'n kastje ingeplant om alle vloeibare onkruidverdelgers door te laten lopen - moest er een tweede centrale catheter gestoken. Daar ik aan alles wat kleeft allergisch ben (nu snap je misschien waarom ik maar moeilijk een vent in huis kan halen hé ;-) en ze dus bijna geen enkel kleefverband kunnen gebruiken, hadden we beslist dat ze een "sous-claviëre" (onder het sleutelbeen) moesten zetten omdat dat een redelijk vlak oppervlak is om een verband op te hechten, in plaats van een "jugulaire" (vertrekkend in de hals naar beneden), wat veel moeilijker is omdat een mens zijn koppeke nu eenmaal veel beweegt en ronddraait en dit dus veel moeilijker is om iets vast te hechten. Toen ze mij dus afgeleverd hadden in de operatiezaal, kwam die anesthesist en die veegde alles wat hem opgedragen was aan zijn laars: hij ging een jugulaire zetten en daarmee uit. Ik was nog te licht in mijn hoofd van de chemo die juist gelopen had om mij te doen gelden! Hij begon met mij twee kleine injecties xylocaïne te geven om te verdoven,maar had de tweede nauwelijks uitgetrokken en hij had zijn grote naald (ijzerdraad) al vast om die lange katheter te steken, waar hij ook nog eens zijn volle kracht voor gebruikte. Er was dus nog NIKS verdoofd en ik had het wel kunnen uitschreeuwen! Een mens kan beter 10 kids op de wereld zetten dan zoiets mee te moeten maken. Ook had hij er gewoon een Opsite op geplakt terwijl hem duidelijk was gevraagd dit zeker niet te doen! Daarna moest ik eerst nog een RX gaan laten maken om te zien of dat ding op de juiste plaats zat. Terug op mijn kamer was mijn kaars uit en werd er alles in het werk gesteld om de schade te beperken. Hier moet ik zeker vermelden dat de verpleging hemel en aarde bewogen heeft om de juiste pleister te vinden, waarin ze met glans geslaagd zijn. Enkel daarvoor ben ik hun reeds eeuwig dankbaar. Het is gewoon onvoorstelbaar dat een mens de beste dokters/verpleging/ therapie heeft die maar mogelijk is en dat één persoon de hele zaak om zeep kan helpen. Voorbij, er is niets meer aan te doen, bladzijde omdraaien. Doodop voor het moment, tot later

 

Dag -3 en dag -2: Vandaag en morgen nog de zware ATG verwerken; het zou enkel maar koorts geven. 'K ben benieuwd of ze gelijk hebben. Ondertussen is mijn maag en ingewanden volledig, maar dan ook VOLLEDIG om zeep geholpen. Ik kan niet meer eten, pillen slikken... Nu, dat zou nog niet zo erg zijn als het van mij afhing. Ondanks dat blijf ik maar bijkomen: "vocht" zegt iedereen. 'K zal ze maar geloven zeker. Verder word ik hier echt wel in de watten gelegd: ze zijn hier allemaal zo oneindig gedienstig. Niets is hun te veel. Ik heb twee vreselijk zware dagen achter de rug en weet de meeste tijd niet van welke wereld ik kom. Vrienden vragen dikwijls: hoe voel je je? Hierop een antwoord geven is een van de moeilijkste dingen voor het moment. De dag kan ontzettend fris beginnen en in enkele uren weer veranderen in een nachtmerrie. Dit kan je - zoals zoveel zaken - enkel weten wanneer je het beleefd hebt en zelfs dan is het voor iedere patiënt weer anders.

 

Dag -1: Vandaag was zondag, dus echt rustdag! De laatste drie dagen heb ik enkel maar geslapen. Ik verdenk ze ervan dat ze hiervoor wel de nodige medicatie in mijn baxters gedaan hebben ;-), voor mij de beste oplossing. Slapen is dan ook het enige om de tijd door te komen.

 

Dag 0 Dinsdag 20 Juli 2010: Chemo is nu gedaan, vandaag beginnen we met cyclosporine, een geneesmiddel wat tot de groep van de immunosupressiva behoort, om afstotingsverschijnselen te onderdrukken na een orgaantransplantatie! ik moet hout vasthouden, maar tot op heden heb ik nog geen koorts gehad. Ik eet hier bijna niks, drink bijna niks en kom iedere dag 500 gr bij: daarnet was het zelfs 800 gr! 'K word hier stilaan wanhopig. Als ik hier nog een maand moet blijven kunnen ze beter de weegschaal van 't slachthuis in Anderlecht lenen ;-) J-day heet het hier, Ik noemde het D-day en John Gribben noemt het bye, bye C day (for the new cells). De transplantatie is vanzelf gegaan zonder veel problemen en ik voelde mij zeer goed totdat ik in de namiddag een verschrikkelijke migraine kreeg en ze mij omwille van eventuele koorts geen gewone Dafalgan konden geven, ze me daarom een Contramal gaven. Toen was het hek van de dam! Ik deed daar zo'n felle reactie op dat ik dit keer zeker dacht dat dit het einde was. Wat uiteindelijk toch niet gebeurde, anders kon ik hier niet meer verder schrijven en hadden jullie een andere mail in jullie mailbox gekregen.

 

Dag +1: Ben sinds daarnet terug in het land der levenden (voor zolang het duurt). Ze hadden waarschijnlijk de nodige medicatie in mijn baxters gedaan om me door een periode van constante misselijkheid en overgeven te halen. Nu gaat het wat beter en praat ik al niet meer met een dikke tong (wil niet zeggen dat ik ze niet meet heb ;-) Geloof me maar als ik je zeg dat de wereld door een transplantatie verschillende keren op zijn kop gezet wordt. Ik kan niet voldoende herhalen hoe vriendelijk, behulpzaam en vooral professioneel het personeel hier is! Het is dan misschien een oud gebouw maar geloof me als ik nogmaals zeg dat het de Rolls Royce van ziekenhuizen is indien je kanker hebt!

 

Dag +2: Daar er dagelijks Cyclosporine wordt gegeven zodat mijn lichaam de nieuwe Duitse mannelijke (blonde adonis met blauwe ogen) cellen niet afstoot, zakken al mijn waarden naar het nulpunt. Donderdag was dit een beetje te diep met als gevolg dat ik meer lijk was dan mens. Er werd onmiddellijk gereageerd met enkele flessen Chardonnay (SSPP denk ik dat het was of althans een nieuwe versie ervan) en 2 zakjes "Merlot" Grand Cru (bloed). Daardoor was ik de dag nadien in topvorm en bereid de afdaling van de Col du Noyer mee te doen. Dit op en af gaan gaat nog zeker een 10 tal dagen duren, tot die donor-stamcellen eindelijk gaan doen waar ze voor zijn binnengehaald. Ik heb al serieus in discussie gelegen toen ze binnenkwamen met 5.000.000, want zoals we ze kennen willen die allemaal naar dezelfde plaats! Voor een keer hoop ik echt dat ze ditmaal winnen.

 

Dag +3: De morgen begon zoals ik voorspeld had: in topvorm en nu is het net een vlakke rit in de Tour de France. Ik voelde me nochtans super om mee te doen. De twee vorige dagen had ik een kinesiste, fijne dame die mij wat beenoefeningen lieten doen. 3 oefeningen elk 10x uitvoeren. Vandaag daarentegen kwam er een kinesist van een ander kaliber de deur binnen. Een man als een boom en ook weer supervriendelijk, met handen van goud indien men met een geblokkeerde spier of wervel zit. Ik krijg sterk de indruk dat de persoon die verantwoordelijk is voor de aanwervingen in 't Bordet selecteert op 2 criteria: professionaliteit en patiëntvriendelijkheid. Mr Delgado gaat mijn conditie zodanig in orde brengen dat als ik thuis kom ik ze serieus kan verrassen bij de eerstkomende tennis met vrienden! Deze avond begint ook voor het eerst mijn "jugulaire" pijn te doen en wat vocht af te geven. Het is voor mij na al die operaties die ik al ondergaan heb, een gekend gegeven dat er - na enkele dagen een centrale catheter te hebben - mijn huid vindt dat het goed geweest is en dat vreemde object wil afstoten.

 

Dag +5: Zoals ik al vermoedde werd de Merlot bovengehaald, samen met een zak Hoegaarden (bloedplaatjes). Ik geef hier alles maar een naam waar het het meest op lijkt, en in dit geval is het zo dat de inhoud van een zak bloedplaatjes te vergelijken valt met een pint Hoegaarden die te lang gestaan heeft en waar de kol dus af is.

 

Dag +6: Mijn "Jugulaire" begint alsmaar meer pijn te doen en omwille van het infectiegevaar, wordt er besloten om ze uit te trekken. Iets wat voor mij een hoogdag lijkt te worden. Eerst nog een zakje Hoegaarden om te vermijden dat ik blijf bloeden wanneer ze dat ding eindelijk verwijderen.

 

Dag +7: Vanaf vandaag moet ik de Cyclosporine oraal nemen maar er is mij gezegd dat het enorme pillen zijn om af te slikken, en is dat nu niet net mijn grootste probleem? Ik dus onmiddellijk met mijn laptop naar Londen om te vragen aan John Gribben of hij een alternatief kende voor dit probleem. Het antwoord kwam in sneltreinvaart terug. In plaats van die "horse pills" zoals hij ze noemt was het ook te verkrijgen in vloeibare vorm op basis van olie. De dagelijkse dosis was te vermengen met een andere vloeistof: bv fruitsap (steeds te mengen met dezelfde vloeistof). John zei dat ik maar moest denken dat ik Vodka Orange aan't drinken was. Ik heb nog nooit Vodka Orange gedronken maar daar John mij vreselijk goed kent en weet dat ik vloeistof prefereer boven "horse pills", koos ik voor de vloeistof. En het goedje gaat me goed af. Deze boodschap gaf ik aan het verplegend team en geen half uur nadien had ik alles al in mijn kamer met de volledige uitleg! Zoals ik al eerder vermeldde, er zijn niet voldoende superlatieven in "Van Dale" om te zeggen hoe goed ze zijn! Voor een kankerpatiënt is dit van dubbel zo groot belang! De verpleging vormt hier ons gezin voor de tijd dat we hier zijn, iets wat voor velen een terugkerend gegeven is gedurende verschillende jaren.

 

Dag +8: De voormiddag was weer OK. De leucocyten waren al enkele dagen rond de 40 – 50 deelnemers: te weinig om een wereldcup te spelen, misschien voldoende voor een thuismatch op den Anderlecht. Namiddag begon ik mij weer ellendig te voelen en voelde weer een opkomende migraine. Perfusalgan kreeg ik niet omdat mijn temperatuur 37°C was. Ben dan maar in het donker op mijn bed gaan liggen met de koptelefoon op. Twee uur later was de T° gedaald en had ik dus recht op die Perfusalgan en heb ik mijn slaappil genomen en ben in slaap gevallen.

 

Dag +9: Daar ik steeds rond 5 uur in de morgen wakker ben, en me 's morgens altijd geweldig voel, begin ik iedere morgen met mijn kine oefeningen en een Bachata (heb hier een ganse CD van Aventura op mijn laptop) om de conditie terug op te bouwen. Ik kom wat conditie betreft van heel ver, geloof me maar als ik zeg dat je met 200.000 leucocyten echt niet ver of snel loopt. Bij mijn ontbijt kreeg ik GROOT NIEUWS! Patrick, het diensthoofd van de afdeling kwam me persoonlijk vertellen dat “mijn Duitsers” (stamcellen) waren opgestaan en ze deze morgen met 160 waren. Nog steeds niet voldoende voor een Belgische competitie maar we zijn dus duidelijk op goede weg. De eerste slag hebben we binnengehaald! Er viel een stress van maanden van mijn schouders, ik heb dan ook de ganse namiddag tranen met tuiten geweend van geluk en ik schaamde me er niet eens voor! Ik had behoefte aan een ongelooflijk dikke knuffel, die heb ik dan gekregen in de vorm van een ongelooflijk dikke Britse knuffel om mijn geluk te delen.

 

Dag +10: Alles gaat nu volgens schema en ik mag dus zeker niet klagen. Nu is het dus gewoon afwachten tot mijn neutrofielen - die deel uitmaken van mijn leukocyten en die dus de witte soldaten zijn zoals de kinderen dat zo mooi leren in school - zich gaan profileren.

 

Dag +11: Vandaag zijn mijn Duitse vrienden met 240, ze doen het rustig wat ik enkel maar kan appreciëren. Ze hebben het zware geschut nog niet bovengehaald. Enkel die verrekte dagelijkse hoofdpijn, is het enige probleem voor het moment, maar ook daar zullen ze hier wel een oplossing voor vinden.

 

Dag +12: Deze morgen mijn haar weer eens gewassen en ditmaal zat opeens mijn borstel vol haar. Mijn hoofdhuid deed ook vreselijk pijn tijdens het wassen. 'k Had gisteren mijn dochter Sari net gevraagd om mijn Ladybliss mee te brengen maar 'k zal haar een berichtje moeten sturen dat dit waarschijnlijk niet meer nodig is. Mijn zus heeft mij een paar mooie mutsjes bezorgd, zodat ik ze kan opzetten indien het grasveld kale plekken krijgt. Maar daarnet heeft de verpleging mij verteld dat het eenvoudiger zou zijn indien ik het zou laten scheren, Dit staat dus morgen op het programma. 'k Kan ze dan ook meteen vragen of ik uit dat ellendige vliegtuig mag om naar het kippenhok te verhuizen ;-).

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                 Mia in haar ziekenhuiskamer: enkel telefonisch contact met bezoekers is voorlopig toegestaan

 

 

Dag +13: Vandaag zijn mijn Duitse vriendjes met 720; ze doen het dus geweldig en we kunnen echt goed met mekaar overweg. Deze middag is de schaapscheerder ook langs geweest, enkel was het geen witte wol die viel maar meer Garnier kleur nr 36. Daar mijn donorcellen van mannelijke origine zijn, noemen mijn vrienden van het labo mij al Mio ipv Mia! Sari en Elin (mijn dochters) hebben me gisteren mijn mobiele harde schijf bezorgd en ik ben gisteren dus bezig geweest om muziek over te zetten op mijn laptop. Nu heb ik voldoende muziek om nog een maand te blijven, maar dat gaat niet gebeuren als ik er ook maar iets aan kan doen.

 

Dag +14: Vannacht slecht geslapen, ik heb uiteindelijk 2 slaappillen genomen en vooral gedacht "je m'en fou". Ik had overal last van: onder andere van die must waar ik nu mee moet leren slapen. Ik zou het gewoon zonder willen doen maar dat gaat hier niet met die luchtfiltering. Die tocht kan mijn kaal bolleke echt niet aan. En last van de duizenden mieren die door mijn botten kropen, want zo voelt het aan. Maar allez, 't Is weer dag en ik heb goed nieuws gekregen van Dr Lewalle (transplantatiearts), en het leven ziet er opeens weer heel anders uit! Morgen of overmorgen gaan de deuren open en is mijn eenzame opsluiting voorlopig en hopelijk voor altijd gedaan. Gevangenen worden nog op z'n minst 1x per dag gelucht, ik heb vanaf vandaag al drie weken geen blauwe, grijze of wat voor lucht dan ook gezien. Dat mis ik het ergste, en dan mag ik nog blij zijn dat ik hier niet in de winter lig. Die patiënten beklaag ik echt.

 

Dag +15: Ik werd om 5 uur gewekt door een perfusiepomp die even tilt sloeg en kon daarna de slaap niet meer vatten. Ik heb nog wat naar muziek geluisterd en nadien toch maar opgestaan voor de dagelijkse wasbeurt. Na de wasbeurt, tijd voor de Bachata en fysio-oefeningen. Rond 10 uur kwam Patrick, het diensthoofd met het goede nieuws dat mijn Duitse witte vrienden met 1200 zijn vandaag. Hiervan 600 neutrofielen. Het middaguur nadert en mijn kaars is weer uit. Dit zal het dus zijn voor vandaag.

 

Dag +16: Gisteren namiddag was de ergotherapeute langsgeweest om mij te tonen hoe ik sjaaltjes moet plooien om op mijn kaal bolletje te zetten. Ik heb enkele mutsjes maar die waren volgens haar niet vrouwelijk genoeg. Ik moest me extra mooi maken nu en de verschillende foulards iedere keer weer anders plooien. Ik heb haar maar laten praten. Me mooi maken interesseerde me weinig toen ik haar had en dat gaat nu echt niet veranderen. 'k Heb de vriendelijke dame maar niet verteld dat mijn zus me een super toffe pet heeft gekocht. Ze zou er verdorie onmiddellijk een sjaal op willen naaien, dat heb ik nu echt wel door. Daar ik sinds ik in de kliniek ben, nooit langer dan 4-5 uur aan een stuk heb kunnen doorslapen was ik deze morgen ziek van vermoeidheid. Na het ontbijt en de dagelijkse verzorging heb ik aan Patrick, het diensthoofd gevraag om iedereen buiten mijn kamer te houden buiten de verpleging. Voor mijn part had hij er nog een hangslot bij gehangen. Ik was gewoon oververmoeid. Ik heb me op mijn bed gelegd met de koptelefoon en zeer rustige muziek en ben in slaap gevallen tot aan het middageten. Na het eten was het tijd voor een dut en weer heb ik enkele uren geslapen tot 16.00H. Nu voel ik me voor het eerst vandaag terug mens. 's Middags had professor Bron (tijdens haar verlof) mij nog gebeld om te vragen hoe het met me was. Zij zei dat ik een transfusie nodig had daar mijn hemoglobine te laag was. Te weinig zuurstof naar de hersenen maken van mij dus een vervelende tante en lastige patiënt! 's Avonds kreeg ik dan mijn twee zakjes Merlot Grand Cru, en nadat het eerste zakje in mijn aders was leeggelopen voelde ik mijn energie onmiddellijk terugkomen ('k moet wel een soort vampier zijn dat ik zo op een bloedtransfusie reageer;-)

 

Dag +17: Een gewone dag zonder zoals de andere. 's Morgens "superwoman" en 's middags "empty woman". Na een goeie dut van 2 uur ben ik weer opgeladen voor de rest van de dag.

 

Dag +18: Ik had er echt op gehoopt dat het slot van de deur zou gehaald worden maar blijkbaar zal ik moeten wachten tot morgen. Verder een gewone dag als die van gisteren.

 

Dag +19: Eindelijk zou vandaag dan het slot van de deur gaan! Mijn Duitse witte vrienden beslisten echter anders hierover. Ook zij hebben weekend en vakantie genomen, met als gevolg dat mijn waarden vandaag nog steeds dezelfde zijn als vrijdag. Wel is het regime iets versoepeld. 'k Moet niet meer steriele eten, wel alles nog heel geselecteerd. Vandaag is ook Sari binnen mogen komen en we hebben tranen met tuiten geweend en mekaar plat geknuffeld. Woensdag is het de beurt aan Elin & Sofia. Sofia waarschuwde mij 's avonds al: "be prepaired for the Hug-monster" ;-).

 

Dag +20: Mijn Duitse vrienden doen het dus echt heel op hun gemak (800 neutro's vandaag), ik hoop dan ook te kunnen rekenen op die Duitse gründlichkeit. Het betekend gewoon dat ik een paar dagen langer in het ziekenhuis moet blijven, hoewel ik me dus echt super voel (naar mijn maatstaven). Heel snel moe, maar dat geldt al voor de laatste 12 jaar zo. Ik kan me trouwens niet meer voorstellen hoe het aanvoelt om gezond te zijn. Ik probeer gezonde mensen zoveel mogelijk te imiteren en hun niveau een klein beetje na te streven. Maar ik heb ondertussen gemerkt dat het utopie is om dat zelfs maar te proberen, alhoewel ik meer dan eens volhardt in de boosheid om het toch te blijven doen. Misschien moet ik daar eindelijk eens mee ophouden en aanvaarden dat ik nooit meer echt gezond zal zijn en gewoon doen wat gaat, zonder de boel te forceren. Het zou mijn lichaam een pak stress besparen. Na deze zware ingreep van een transplantatie zou het toch wel aangewezen zijn om het gezond verstand te laten primeren op wat er dikwijls allemaal in mijn hoofd schiet, wat ik dan meestal onmiddellijk gerealiseerd wil zien.

 

Dag +21: Mijn Duitse vrienden doen het dus echt op hun sokken, vandaag zijn ze met 100 neutrofielen meer. Het resultaat van 4 dagen. Prof. Gribben verzekerde mij daarnet nog dat dit heel normaal is en dat ik mij geen zorgen moet maken. Hij is gewoon een fantastische vriend geworden na 10 jaar samen op stap met Miss CLL. Het fantastische nieuws is dat ik morgen naar huis mag!! De hel hebben we dus al redelijk doorstaan, nu het gevaarlijke pad van de eventuele afstoting nog maar ik ga trainen op voorzichtig stappen en als alles goed gaat zet ik de teller weer op lopen.

 

Dag +22: Het is vandaag 12 Augustus 2010! Een maand geleden ben ik hier in het klooster (zonder nonnen) getreden om het dus exact een maand later te mogen verlaten. Het is voor mij moeilijk te geloven dat ik hier al een ganse maand ben. Ik kan het medisch en verplegend team onvoldoende bedanken. Steeds hebben ze als een hecht team samengewerkt, en nooit heb ik hier iemand met een slecht humeur in mijn kamer gehad. Ik heb al in verschillende klinieken gelegen voor verschillende ingrepen, maar zo'n hecht team als hier ben ik nooit tegengekomen! Het is hier echt mijn tweede thuis. We zullen sowieso deze rit samen moeten uitzitten, enkel hoop ik dat ik nu weer voor enkele tijd verder kan zonder nieuwe therapie. Genezing bestaat nog niet dus is de boodschap er het beste van te maken en te hopen dat ik nu een lange remissie mag beleven. Over 4 jaar wordt mijn jongste dame 18 en dan ben ik geslaagd. Zij was net geen 2 jaar oud toen ik het slechte nieuws van leukemie mocht ontvangen, en het is voor mijn dames dat ik ben blijven vechten! Iedere dag die ik daarna nog krijg is extra meegenomen. Zelfs nu kan ik niet begrijpen waar ik de energie vandaan heb gehaald om al 12 jaar de hel te bestrijden, zeker met de wetenschap dat ik bij de groep CLL-ers behoor met de slechtste prognoses. Allez, we gaan niet achterom kijken. Er is weer een grote stap gezet, op naar de volgende zou ik zeggen.

 

Lees deel 4 van Mia's verhaal hier.